مولای من!

دلم بارانیست...

باز شب چهارشنبه از راه رسید و دلم هوای جمکران دارد...

کاش می شد در برابر گنبد فیروزه ای جمکرانت بنشینم و مرواریدهای عشق را بر گونه هایم جاری سازم...

کاش می شد حدیث دل تنگی را برایت واگویه کنم...

کاش می شد کنار منتظرانت دست دعا برآرم و آمدنت را زیر بارش باران طلب کنم...

کاش می شد فقط دم از انتظارت نزنم و با گناه و معصیت دلت را به درد نیاورم...

عزیز زهرا!

اگر دعای فرج نبود چگونه عقده گشایی میکردم...

اگر...

ای بهانه ی خلقت!

صدای قدم هایت به گوش جان می رسد...

تعجیل کن...

تا تو نیایی گره از کار بشر وا نشود...

اما نکند بیایی و من نباشم...

پ.ن: هر هفته آمدنش را نظاره میکنم و ... به کجای هستی بر میخورد اگر...

التماس دعای فرج...یا علی...