نفسی تازه کردم و برگشتم...

دلی از عقده خالی کردم و برگشتم...

سلامی از نزدیک تر به ارباب دادم و برگشتم...

فرق دیگری داشت این سفر... همه جا بهت زده بودم... انقدر که بعضی وقت ها فکر میکردم چرا کسی را یاد نمیکنم و به یاد ملتمسین دعا نیستم!!

با گردان تخریب و دو کوهه شروع شد و با طلاییه ی طوفانی تمام شد!

طوفانی که باعث شد 3 ساعتی بیشتر مهمان شهدای گمنام آنجا باشیم و به شهدا پناه ببریم! غروب جمعه بود... حس عجیبی بود... استرس داشتم... اما نیامد... حسم اشتباه بود!!

قرار بود دعای ندبه را شلمچه باشیم و از سخنرانی حاج آقا پناهیان استفاده کنیم... اما غروب 5 شنبه سر بر خاک شلمچه گذاشتیم و...

***

پ.ن: دو تا عکاس که با هم بیفتن چه شود!!!:))

پ.ن: روی عکسا موس رو نگه دارید بخونید!

التماس دعای فرج...یا علی...