نه از جور مردم رهد زشت روي

نه شاهد ز نامردم زشت گوي

گرت برکند خشم روزي ز جاي

سراسيمه خوانندت و تيره راي

وگر برد باري کني از کسي

بگويند غيرت ندارد بسي

سخي را به اندرز گويند بس

که فردا دو دستت بود پيش و پس

وگر قانع و خويشتن‌دار گشت

به تشنيع خلقي گرفتار گشت

که همچون پدر خواهد اين سفله مرد

که نعمت رها کرد و حسرت ببرد

که يارد به کنج سلامت نشست؟

که پيغمبر از خبث ايشان نرست

خدا را که مانند و انباز و جفت

ندارد، شنيدي که ترسا چه گفت؟

رهايي نيابد کس از دست کس

گرفتار را چاره صبرست و بس.