پيام

ساقي رضوان
89/12/21

+ « راز هوش حيواناتى چون بز كوهى ، روباه و دلفين » از ديدگاه امام صادق(ع)

اى مفضل ! در هوش حيوانات انديشه كن و بنگر كه خداوند جل و علا چگونه از سر لطف و رحمت و براى آنكه حيوانات بى عقل و انديشه از نعمتى محروم نگردند در سرشت آنها هوش و كياست نهاد ؟ ــ نوعى « بز نر كوهى » از مارها تغذيه مى كند بر اثر آن ، تشنگى سختى مى يابد . از هراس آنكه مبادا سم در جانش منتشر شود و او را هلاك گرداند،

بر كرانه آب مى ايستد، بسيار ناله مى زند و صدا مى كند ولى ذره اى از آن نمى نوشد ؛ زيرا اگر بنوشد بزودى هلاك مى گردد. بنگر كه سرشت اين حيوان چگونه آفريده شده كه از هراس زيان نوشيدن آب ، آن تشنگى شديد را بر خود هموار مى سازد؟ براستى كه حتى انسان انديشمند و عاقل نيز غالبا در چنين زمانى تحمل و خويشتن دارى نمى تواند.

ــ « روباه » نيز هنگامى كه گرسنگى شديد بر او غالب مى آيد، به پشت مى خوابد. شكمش را باد مى كند تا پرنده اى مرده اش بپندارد. وقتى كه بر آن نشست روباه بر آن مى جهد، به چنگش مى آورد و آن را مى خورد. جز آن كسى كه اينگونه و از راه اين حيله متكفل روزى روباه شده چه كسى روباه بى عقل و انديشه را بر اين نيرنگ يارى داده است ؟

همچنين از آنجا كه روباه از آن صولت و قدرت و توان حمله ورى ديگر درندگان برخوردار نيست به او هوش و ذكاوت داده شده تا از راه نيرنگ و فريب زندگى كند. ــ « دلفين » هم كه پرنده شكار مى كند، هنگامى كه در ميان آب است ، نيرنگ او براى شكار اينگونه است : يك ماهى را مى گيرد ، مى كشد و آن را بر روى آب مى نهد تا بر آب بماند.

آنگاه در زير آن مخفى مى شود. آب را حركت مى دهد تا از بيرون آب پيدا نباشد وقتى كه پرنده بر ماهى نشست حمله مى برد و آن را فرا چنگ مى آورد.

تبارک الله...