پيام
+
آدم‌هايي که *کوه* درد اند، چشمه آرامش‌اند...
چنان *پر* اند که خالي مي‌کنند آدم را؛ از دغدغه‌هاي داغ...
اين‌ها شخصيت‌هايي‌اند که تکليف و وظيفه را نمي‌فروشند به حق...
حق‌شان را هم مي‌گيرند از حضرت حق عاقبت...
چشم‌هاي متلاطم‌شان، آبگينه درد است اما کلمات شان مثل دانه‌هاي تسبيح مي‌نشيند بر سَرانگشتان دل. اين آدم ها، خود هوايند!
_*هوايي مملو از اکسيــــــــــــــــــــــــــــــــــــــژن*_
باران زده♥
91/7/3
غزل صداقت
آآآآآآ ..دقيقاااااااا..لايک..بازنشر..همچيي اصن