سال 78 رو با اين شعر تحويل کردم، شبکه دو، وقت سحر:

دوست دارم نگات کنم تو هم منو نگاه کني*من تورو صدا کنم تو هم منو صدا کني

قربون صفات برم از راه دوري اومدم *جاي دوري نميره اگه به من نگا کني

دل من زندونيه تويي که تنها ميتوني*قفسو وا کنيو پرنده رو رها کني

ميشه کنج حرمت گوشه قلب من باشه*ميشه قلب منو مثل گنبدت طلا کني

تو غريبي و منم غريبم اما چي ميشه*اين دل غريبه رو با خودت آشنا کني

دوست دارم تو ايوونت از صبح تا غروب*من با تو صفا کنم تو هم منو دعا کني

دلمو گره زدم به پنجره ت دارم ميرم*دوست دارم تا من ميام اون گره ها رو وا کني

دوست دارم که از حالا تا صبح محشر هميشه*من رضا رضا بگم تو هم منو رضا کني

حسرت زيارت جدتو مونده بر دلم*چي ميشه اگه منو راهي کربلا کني

يا علي موسي الرضا ميشه منو نگاه کني*اونقده رضا مي گم تا دردمو دوا کني

امروز ده سال و هشت ماه و هشت روز گذشته از اون روز.... شده 8/8/88. تو بهتر از هرکس ميدوني دلم ميخاست امروز کجا باشم و چي بگم.... يه بار ديگه شعر چند خط بالا رو بخون...

حسرت يه نگاهش مونده به دلم....

حسرت از راه دور رفتن و رسيدن بهش....

حسرت رها شدن مثل کبوتراي حرمش که از همه رها ترن...ولي بين اون همه کبوتر سفيد يه کلاغ رو سياه مگه جايي داره؟؟؟؟

حسرت اينکه يه بار ديگه کنج حرمش وايسم و مودب بهش سلام کنم... نه از کنج اتاقم مثل بدبخت بيچاره ها... هر وقت رفتم مشهد، هميشه 8 قدمي ضريحش بودم، دستم روي سينه م... حتي ياد آوردن آخرين روزايي که اونجا بودم ... نه به چشمام رحم ميکنه نه به دلم....سينه خواهم شرحه شرحه از فراق تا بگويم شرح درد اشتياق

حسرت اينکه يه بارم شده دست محبتش رو روي سرم بکشه ... مخم پکيد از غريبي...

حسرت صحن ها به دلم مونده... اون صحن هايي که به رنگ خداس و پر از آشنايي...

حسرت وايستادن کنار پنجره فولاد... بلکه گره از کار فرو بسته ما بگشايد....

حسرت رضا گفتن... به کسي که تنها رضاي عالمه... تنها کسي که شکل اسمشه.... تنها کسي که به اسمش وفادار مونده....

حسرت....

حسرت: يا علي موسي الرضا ميشه منو نگاه کني*اونقده رضا مي گم تا دردمو دوا کني

يا رضا...