امروز با تمام وجود ضجه زدم و از خدا عذر خواستم

به اندازه ی بند بند جوارحم شرم کردم از گناهام

وقتی برای اولین بار توی عمرم پام به غسال خونه باز شد

وقتی عاقبتم رو دیدم که چطور بقیه میان و فقط نگاه می کنن به جسم بی جانم...

وقتی پاهام از ناتوانی شکست

وقتی دستام مال خودم نبود

وقتی قلبم داشت نبضای آخرش رو می زد

عمیـــــــق چشیدم که:

با کسان بودنت چه سود؟

که به گور اندرون شدن تنهاست...

خدایا هر لحظه اون لحظات رو بیار جلوی چشمم تا بنده باشم...

باید با کفنم انس بگیرم... باید..

پ.ن: قصد نداشتم حالا حالا حرفی بزنم.. اما بدجور از درون متلاشی شدم...بدجــــــــــــــــــور..