موضوع ِ بحث حسد بود و استاد حدیثِ حسدِ چهل حدیث رو شرح می دادند...

آخرای بحث گفتن چه لزومی داره وقتی میری زیارت همه رو خبر دار کنی؟ خب برو بیا دیگه این همه سر و صدات برا چیه؟

آروم به دوستم گفتم: ینی حلالیت هم نطلبیم؟

دوستم گفت: یه بار حلالیت گرفتی بسه دیگه لازم نیست که همیشه حلالیت بطلبی

گفتم: خب شاید حرفی، دعای خاصی، چیزی داشته باشن نمیشه که... من خودم باشم بفهمم طرف بدون اینکه بهم بگه رفته ناراحت میشم

گفت: تو بیخود ناراحت میشی! اون اگه قسمتش باشه دعاش کنی اونجا یادش میفتی و دعاش میکنی

گفتم: ینی به هیچ کس نگیم؟

گفت: نه که به هیچ کس! فقط نزدیکا و اینا

گفتم: ولی خب واقعا ناراحت میشم ببینم کسی بهم نگفته

گفت: خب نباید ناراحت شی... ندیدی مگه استاد گفت خیلی وقتا ما خودمون باعث میشیم دیگران بهمون حسادت کنن

اینم شاملش میشه... تو وقتی میگی ممکنه زمینه ی حسادت در دیگران رو ایجاد کنی...

دیگه من نتونستم چیزی بگم و مسکوت شدم...

پ.ن: در حال تمرین کردن به سر می بریم :دی