بیشتر از همیشه نبودنت...غیبتت... آزارم میداد...قلبم داشت منفجر میشد.... خودت که دیدی... شاید اولین بار بود توی عمرم که... کاش اون حس... اون اشک... اون انفجار همیشه بمونه تا ظهورت...

***

ماه شعبان شده بود و دوباره قرار بود محرم شیم... صبحش در کعبه باز شده بود و عصرش دوباره احرام... الطاف خدا همین طور در حال باریدن بود...خدایا چقدر مهربونی...میدونم لیاقتش رو نداشتم.... ولی تو سزاوار دادن بودی و هستی و خواهی بود...

عمره رجبیه.... بهترین عمره...

حالا هم عمره شعبانیه... اما اینبار احرام توی مسجد حدیبیه... جایی که صلح حدیبیه انجام شده بود...

***

چقدر سخت شده بود برام سعی صفا و مروه... این دفعه یه کمی هاجر رو فهمیدم... توانی توی پاهام نمونده بود... نزدیک به یک هفته روزی شش بار صفا و مروه رو طی میکردیم... حالا هفت بار طواف ها بماند که اونم روزی چند بار بود... دیگه عملا پاهامون مال خودمون نبود!!... ولی خب خدا رو شکر این عمره هم به خوبی تموم شد... امید که مورد قبولش واقع بشه....

***

روز میلاد حسین... روبروی کعبه...طواف... این بهترین عیدی توی عمرم بود... ارباب... داشتم بال در می آوردم...!

ممنون که بالاخره....

***

طواف وداع...

الوداع ای قبله عشق... مهمونی داشت تموم میشد... میدونم مهمون خوبی نبودم....اما تو خیلییییییییی خوب حق میزبانی رو به جا آوردی... با همه چیز...

نسبتاً خلوت بود....پایین در کعبه رو تونستم لمس کنم...جای پای مهدی...

دل آسمون هم مثل دل من...