دردهای علی بیش از ظرف درک و فهم ماست... داغ غربت علی کوه ها را از هم متلاشی می کند . اما فراق فاطمه تنها علی را داغدار نکرد بلکه چشم فضیلتها در داغ آن محبوبه پیامبر خون گریست و دیدگان ارزشها همواره گریان آن مظلومه تاریخ ماند . امروز اگر آسمان دل ما هم ابریست ، اگر هوای چشمان ما هم به رنج فاطمه و غربت علی بارانیست ، این تداوم همان گریستن های حسن و حسین و زینب و کلثوم است . آنان سر در آغوش و شانه پدر نهادند و گریه کردند و امروز ما در فاطمیه ای به وسعت ایران سر بر شانه مظلومیت شیعه می گذاریم و آرام آرام گریه میکنیم... و به عشق زهرا دل خوشیم و از شهادتش دل خون . هنوز هم سوالهای ما بی پاسخ مانده است . مگر فاطمه تنها یادگار حضرت رسالت نبود ؟ مگر سینه اش بوسه گاه محمد نبود ؟ مگر پیامبر هر روز هنگام عبور از برابر خانه فاطمه به اهل آن سلام نمی داد ؟ مگر مودت ذی القربی و توصیه قرآن و اجر رسالت رسول (ص) نبود ؟ مگر خدا خشم و رضای فاطمه را خشم و رضای خویش قرار نداد ؟

پس چرا آن همه گریه و اشک ؟ پس چرا آن همه بیحرمتی به حریم فاطمه ؟ چرا آن همه جفا بر آل محمد ؟ شهر اگر شهر تو نیست پس حمله به آن خانه چرا ؟  مرگ جانسوز چرا ؟ دفن غریبانه چرا ؟  

خدایا ! خداوندا ! یادگار فاطمه (س) را بر ما برسان تا عقده ای که به طول تاریخ مظلومیت شیعه بر صفحه دل عاشقان فاطمه (س) داغی دردناک حک کرده ، التیام بخشد...

رفتی اما زتو منظومه غم بر جا ماند

با دل خسته و بشکسته علی تنها ماند

التماس دعا... یا علی ...