خود آی ِ من!

مرا به خود آر...

اکثر اوقات دست دلمو میگیرم و دنبال خودم میکشونمش... همین طوری که داره دنبالم میاد بهش میگم ببین حواستو خوب جمع کنا! نباید هر وقت دلت میخواد تنگ بشی! نباید برا آدمای خاص، زمانای خاص، مکانای خاص تنگ بشی... باید خودت هوای خودتو داشته باشی... باید مدام حواست به اندازه ت باشه که خیلی تنگ نشه... اونم طفلی هی سرشو به علامت تایید تکون میده و زیر لب، چَشمی میگه... اما نه با رضایت ِ کامل.. از چشماش میفهمم اینو... بهش میگم ببین اینا که میگم برا خودت خوبه... وقتی تنگ بشی و دستت کوتاه باشه از دیدن ِ اون آدما، وقتی نتونی بری اون جاها، وقتی سالیان ِ سال بگذره ازون زمانا و نتونی تکرار کنی اون لحظه هاتو... اون وقت ِ که خودت له و لَوَرده میشی! اون وقته که بی تابی میکنی و منم که اعصاب ندارم، بهت بی محلی میکنم و خورد و خمیر میشی! میره تو فکر... حالا دستمو بهتر گرفته و داره دنبالم میاد... گهگاهی یه لبخندم بهم میزنه و با چشماش ازم تشکر میکنه که انقد به فکرشم و بهش این چیزای مهم رو گفتم!

طفلی.. دلم براش میسوزه... خیلی تحمل میکنه... خیلی راه میاد باهام... اما یه جاهایی دیگه توان نداره... یه جاهایی پاهاش رو روی زمین میکشه و میگه دستم رو ول کن... دلم میخواد تنگ شم... خسته شدم بسکه بی محلی کردم به فکرام... اما من باید دستش رو محکم بگیرم و نذارم... اگه ولش کنم و بره دیگه چیزی ازش نمیمونه... خوب میشناسمش... اون روز داشت یواشکی بهم میگفت دلم میخواد برا بودن کنار ِ  این آدما و این زمان و این مکان تنگ شم... خواستم دستشو ول کنم تا راحت ِ راحت تغییر ِ اندازه بده... اما دلم نیومد... ترسیدم... بهش گفتم فقط حق داری برا مکانش تنگ شی چون راه ِ علاج داره... اسم مکان رو که آوردم یادش افتاد یه مکان هست که هیچ وقت نباید حرف ِ تنگ شدنش رو بزنه بهم... چون هیچ وقت بهش اجازه نمیدم... بیچاره دلم... بیچاره من...

غصه خوردم ازین که نتوانستم ببینمت

اما شادم ازین که به فاصله ی یک روز

پا جای گام هایت گذاشتم...

دل آسمان پر بود و می بارید...

به عشقت گام بر میداشتم و حس میکردم رد پایت را...

پایم را روی زمین می کشیدم و از صدایش لذت می بردم...

نگاه به قبور می کردم و نگاهت را درون سنگ های زلال می دیدم...

سرم خوش شده بود و کودکانه...

حلاوتی داشت وصف ناشدنی امروز...

سر گذاشته ای به در حرم

چشم دوخته ای به شش گوشه ی چوبی

شال عزا به گردن انداخته ای

خوش آمد می گویی به عزادارن

سرت سلامت آقای من

یتیم شدنت تسلیت، مهربان مولایم...

عجب دنیایی داریم...

من خواب ِ اونو می بینم

اون خواب ِ یکی دیگه رو

یکی دیگه خواب ِ اون یکی دیگه رو...

چشماتو که باز می کنی یه مسیج میاد برات که:

در اولین صبح ربیع الاول چشمام رو به شما قرض می دم تا از گوشه ی صحن گوهرشاد رقص دانه های برف دور گنبد طلایی رو به نظاره  بنشینید...

و این گونه بهارت با حس خوبی آغاز می شود...  حسی پر از او...

از ماشین که پایش را زمین گذاشت چشمش به گنبد خاکی و مخروب افتاد

عقده ی چندین ساله ش به یک باره در چشمش نشست

ذکر لبش شده بود ح س ن

چشمش گنبد می دید و دلش کنار قبری خاکی در مدینه بود...

قدم به قدم نزدیک می شد و دلش ح س ن ی تر...

غریبی که حتی همان گنبد را هم...

وقتی خانمی با مشکلی روبرو میشه دلش میخواد یکی رو پیدا کنه و باهاش درد دل کنه...

فرقی نمیکنه مشکلش کوچیک باشه یا بزرگ، فقط دلش میخواد در مورد مشکلش حرف بزنه...

اون دنبال راه حل برای مشکلش نمی گرده، فقط میخواد نگرانیشو با حرف زدن کم کنه و آروم شه...

دنبال یه همدم... یه گوش ِ خوب میگرده برا شنیدن حرفاش... همین...

پ.ن: مضمون این حرفا رو توی یه کتاب امروز خوندم و دیدم عجب رازی درونم هست!

این روزها

آنقدر محوِ ماه شده ام که

خورشید یادم نمی کند...

میری مسجد و به خیال خودت (این خیال از کجا اومده خدا میدونه!) اسم مسجد‌، امام جواد علیه السلام هست... اذان که پخش میشه سرتو میذاری روی مهر و با آقا حرف می زنی و اینا...

نماز که تموم میشه چشمت به اسم مسجد می خوره که نوشته شده: مسجد سید الشهداء !!

جلوی ائمه هم ضایع شدن عالمی داره:دی